Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ(Η ΓΕΝΝΗΣΗ)

1802   Οι Άγγλοι H.Davy και Τ.Wedgwood τυπώνουν περιγράμματα φύλλων όταν τα έβαζαν σε επαφή με χαρτί που είχαν στο οποίο είχαν τοποθετήσει διάλυμα  χλωριούχου αργύρου. Προφανώς δεν έγινε χρήση φωτογραφικής μηχανής και τα φωτογραμματα ύστερα από λίγο μαύριζαν.

1816   Ο Γάλλος Niepce χρησιμοποιώντας μηχανή με φακό δημιούργησε τα πρώτα αρνητικά πάνω σε χαρτί με επίστρωση χλωριούχου αργύρου, και πάλι με ατελή στερέωση.

1821   Ο Άγγλος Sir William Herschel καθιερώνει τους όρους «φωτογραφία», «θετικό», «αρνητικό» και χρησιμοποιεί το υποσουλφιτ για στερέωση των φωτογραφικών ειδώλων.

1822   Ο Niepce φτιάχνει το πρώτο μεταβλητό διάφραγμα τύπου «ίριδας».

1826   Ο Niepce κατορθώνει να φτιάξει την πρώτη φωτογραφία στον κόσμο. Ονομάζει τη μέθοδο Ηλιογραφία.

1829    Ο Niepce συνεργάζεται με τον Γάλλο ζωγράφο Louis Jacques Daguerre, ο οποίος μετά το θάνατο του Niepce(1833)συνεχίζει τα πειράματα.

1835   Ο Άγγλος Talbot καταγράφει πάνω σε χαρτί με χλωριούχο άργυρο υποτυπώδεις φωτογραφίες του σπιτιού του.

1837   Ο Daguerre κατορθώνει να σταθεροποιήσει τις εικόνες του πάνω σε χάλκινη πλάκα η οποία έχει επιστρωθεί με άργυρο.

1839   Σημαντική χρονιά για τη φωτογραφία:
·     O Arago προτείνει στην Ακαδημία Επιστημών να αγοράσει για λογαριασμό της Γαλλικής Κυβέρνησης την εφεύρεση του  Daguerre
·     Ο Talbot παρουσιάζει τη μέθοδο του στη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου που βασίζεται στο χάρτινο θετικό και αρνητικό.
·     Ο Herschel καθιερώνει σε επιστολή προς τον Talbot τον όρο «φωτογραφία».
·     Ο Η.Bayard, Γάλλος ερευνητής, παρουσιάζει μια φωτογραφική μέθοδο με βάση το ιωδιούχο άργυρο και κάνει την πρώτη έκθεση με φωτογραφίες του στο Παρίσι.
·     Η Ακαδημία Επιστήμων αναγνωρίζει επίσημα τη μέθοδο Daguerre

 Bιβλιογραφία: Επιλογές από το βιβλίο, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ,Αλκης Ξανθακης.

ΜΕΤΑΛΛΙΟ FIELDS ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ


Το μετάλλιο Fields θεωρείται το βραβείο  Nobel για τα Μαθηματικά.Η πρώτη απονομή του έγινε το 1936 και στη συνέχεια κάθε 4 χρονιά σε μαθηματικούς ηλικίας κάτω των 40 ετών.Ο σκοπός του είναι η αναγνώριση και η υποστήριξη σε νέους μαθηματικούς ερευνητές που είχαν ήδη σημαντικές συνεισφορές.Στην μια του όψη το μετάλλιο έχει την μορφή του Αρχιμήδους.
Ο John Charles Fields (1863-1932) ήταν Καναδός μαθηματικός.


Οι μαθηματικοί που τιμηθήκαν με το μετάλλιο είναι:

1936     Lars Valerian Ahlfors      (HARVARD UNIVERSITY)
             Jesse Douglas      (MASSACHUSETTS INSTITUTE OF TECHNOLOGY)
ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΝΟΜΗ ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ 2ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ  ΠΟΛΕΜΟΥ
1950    Laurent Schwarts       (UNIVERSITY OF NANCY)
            Atle Selberg        (INSTITUTE FOR ADVANCED STUDY, PRINCETON)


1954    Kunihiko Kodaira       (PRINCETON  UNIVERSITY)
            Jean Pierre Serre          (UNIVERSITY OF PARIS)


1958    Klaus Friedrich Roth        (UNIVERSITY OF LONDON)
            Rene Thom                  (UNIVERSITY OF STRASBOURGH)


1962    Lars V.Hormander         (UNIVERSITY OF STOCKHOLM)
            John Willard Milnor          (PRINCETON UNIVERSITY)


1966    Michael Francis Atiyah          (OXFORD UNIVERSITY)
            Paul Joseph Cohen        (STANFORD UNIVERSITY)
            Alexander Grothendieck         (UNIVERSITY OF PARIS)
            Stephen Smale          (UNIVERSITY OF CALIFORNIA BERKELEY)


1970    Alan Baker           (CAMBRIDGE UNIVERSITY)
            Heisuke Hironaka       (HARVARD UNIVERSITY)
            Serge P.Novikov     (MOSCOW UNIVERSITY)
            John Griggs Thompson     (CAMBRIDGE UNIVERSITY)


1974    Enrico Bombieri        (UNIVERSITY OF PISA)
            David Bryant Mumford         (HARVARD UNIVERSITY)


1978    Pierre Rene Deligne    (INSTITUT DES HAUTES ETUDES SCIENTIFIQUES)
            Charles Louis Fefferman         (PRINCETON UNIVERSITY)
            Gregori Alexandrovitch Margulis          (MOSCOW UNIVERSITY)
            Daniel G.Quillen           (MASSACHUSETTS INSTITUTE OF TECHNOLOGY)


1982    Alain Connes      (INSTITUT DES HAUTES ETUDES SCIENTIFIQUES)
            William P. Thurston      (PRINCETON UNIVERSITY)
            Shing-Tung Yau       (INSTITUTE FOR ADVANCED STUDY PRINCETON)


1986    Simon Donaldson        (OXFORD UNIVERSITY)
            Gerd Faltings       (PRINCETON UNIVERSITY)
            Michael Freedman      (UNIVERSITY OF CALIFORNIA SAN DIEGO)


1990    Vladimir Drinfeld              (PHYS.INST.KHARKOV)
            Vaughan Jones       (UNIVERSITY OF CALIFORNIA BERKELEY)
            Shigefumi Mori    (UNIVERSITY OF KYOTO)
            Edward Witten         (INSTITUTE FOR ADVANCED STUDY PRINCETON)


1994    Pierre-Louis Lions      (UNIVERSITY OF PARIS-DAUPHINE)
            Jean-Christophe Yoccoz            (UNIVERSITY OF PARIS-SUD)
            Jean Bourgain        (INSTITUTE FOR ADVANCED STUDY PRINCETON)
            Efim Zelmanof    (UNIVERSITY OF WISCONSIN)


1998    Richard E.Borcherds       (CAMBRIDGE UNIVERSITY)
            William T.Gowers     (CAMBRIDGE UNIVERSITY
            Maxim Kontsevich      (INSTITUT DES HAUTES ETUDES SCIENTIFIQUES)
            Curtis T.McMullen            (HARVARD UNIVERSITY)


2002    Laurent Lafforgue     (INSTITUT DES HAUTES ETUDES SCIENTIFIQUES)
             Vladimir Voevodsky    (INSTITUTE FOR ADVANCED STUDY PRINCETON)


2006     Andrei Okounkov   (PRINCETON UNIVERSITY)
            Grigori Perelman    (ST.PETERSBURG,RUSSIA).   Αρνηθηκε να δεχτει το μεταλλιο
             Wendelin Werner   (UNIVERSITY OF PARIS SOUTH)


2010     Cedric Villani    (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ PIERRE ET MARIE CURIE –CNRS)
             Ngo Bao Chau  (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ PARIS-SUD)

ΕΛΥΤΗΣ-ΚΕΙΜΕΝΟ

Οδυσσέας Ελύτης

 
ΤΩΡΑ ΟΙ ΤΡΙΛΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ που άκουγα τα ξημερώματα πρέπει να 'χουν φτάσει μακριά, να τρέχουν μια δω μια κει και να συρράπτουν τα κομματάκια της πραγματικότητας, τέτοιας που την εκαταντήσαμε. Να μπορούν οι θεοί να διαβάσουν τι γίνεται δω πέρα. Στα πλαϊνα μου τραπέζια οι ντόπιοι αυτοί έχουνε πέσει με τα μούτρα στις εφημερίδες που μόλις έφερε το μεσημεριανό αεροπλάνο. Μυστήριοι άνθρωποι. Τους ξέρω χρόνια, τους παρακολουθώ, τους μελετώ σαν να 'τανε πειραματόζωα. Στις κοινωνικές τους σχέσεις, τις οικογενειακές αλλά και τις έπαγγελματικές, συμπεριφέρονται με μιαν ευθύτητα και μια ψυχική εύγένεια που μαρτυρούν κοιτάσματα χρυσού στο προγονικό τους υπέδαφος. Η κρίση τους είναι καθαρό μαχαίρι. Κόβει τα πράγματα σε καλά και κακά, μαύρα και άσπρα, όπως μας τα 'μαθε η μάνα μας. Έτσι όμως κι έμπλακούν στα συνθήματα που τους προσφέρουν με τον δικό τους, δόλιο τρόπο οι πολιτικές παρατάξεις, η καθαροσύνη αυτή χάνεται. Και τα μεν και τα δε είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο. Δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς. Ούτε κανείς βιοχημικος η όφθαλμολόγος θα μπορούσε να μας εξηγήσει πως γίνεται τόσο ετερόκλητα πράγματα ν' αποκτούν έξαφνα το ίδιο χρώμα και να θολώνουν το ίδιο μυαλό. Και το ωραίο είναι ότι σε τελικήν ανάλυση, τη νύφη την πληρώνεις εσύ, που βρίσκεσαι απ' τους απ' έξω.

Δέν τολμάς να τραβήξεις μιαν άπο τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ενα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν' άγγίξεις μιαν απο τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να «κάνεις πορεία» μ' έναν συρφετό άνθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους.

Έτσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατουμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου! Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της άλκης και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιασθούν πρώτα μέσα στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα «κοινα», και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη. Ουτοπία; Μπορει, γιατί οχι; μια εκδοχή ανάμεσα στις άλλες είναι κι αυτή, μόνο που έχει λιγότερες πιθανότητες. Κι ύστερα κακολογούν τους ποιητές ότι δεν έχουν τη δυναμη ν'αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, μόνον κάθονται και ρεμβάζουν. Καλά κάνουν. Να βάζεις με το νού σου αβρά πράγματα, και μάλιστα να τα βλέπεις απ' την ανάποδη, χρειάζεται να 'σαι σκληρός. Η μήπως αδιάφορη και σκληρή δε δείχνει πάντα να είναι μέσα στις συμφορές μας η φύση; Μα είναι; 'Η ζητάει τ' άδύνατα; Να εκπληρώσει τον προορισμό της, χωρίς ν' αφεθεί να κλονιστεί από το χτυποκάρδι μας; Αυτό είναι. Το 'νιωσα δυνατά στον πόλεμο, πάνω στην υποχώρηση του '41, μέσα στο φούντωμα της άνοιξης, όταν έδινα βουτιά στα ριζά τών ολάνθιστων σύδεντρων για να καλυφθώ από τα γερμανικά στούκας. Με το μάγουλο στο υγρό χώμα ζητούσα βοήθεια, συμπόνια, προστασία να μού ψιθυρίσουν αυτά τα μπουμπουκιασμένα κλωνιά έναν παρήγορο λόγο. Τίποτε. Το μόνο που ζητουσαν ήταν να μού υποβάλουν το «αιώνιο» που είχαν ταχθεί ν' άντιπροσωπεύουν. Έτσι ο ποιητής.Σκληρός. Και να ζητάει τ' αδύνατα

Ω να μπορούσανε, λέει και τα οργανωμένα κράτη να διαμορφώσουν μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς που διέπουν το άτομο. Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή, και μια διαταγή του υπουργείου Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες τών συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ενα δάκρυ οταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο. Κοντολογίς, να μπορούσαν και τη σημασία των λαών να τη μετράνε όχι από το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά άπ' το πόση ευγένεια παράγουν, ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι το πιό ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι το χράμι όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων. Τί σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιός καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ'ενα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα της χώρας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο τών αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε αλλά δεν τη βλέπουμε; ο αέρας που ακούμε αλλά δεν τόν εισπνέουμε;

Κουράστηκα να τα λέω. Θα 'θελα να μην είχα πια τίποτα να πώ, αλλά πως, που νιώθω να 'μαι ακόμη γεμάτος, φορτωμένος με τόνους ανέμων, τσουβάλια Ιουλίων, καλαθούνες ανθέων... τα μώβ ξεχειλίζουν. Τα σκούρα μού κόβουν τους αγκώνες. Πολλά γαιώδη μουλιάζουν τα ρούχα μου. Άλλα, ελαφρότερα, γίνονται στοές, ρόπτρα, γεφυράκια, τρούλοι. Ανάγκη να ξεφορτώσω. Πως όμως, που αυτά πλέον έγιναν στοιχεία του οργανισμού μου; Έτσι και τ' άδειάσω, έσβησα.




            Τώρα απλά ακούστε!









Η ΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΑΡΧΗ

Σε γενικές γραμμές η ανθρωπικη αρχή δέχεται πως βλέπουμε το Σύμπαν να είναι όπως είναι, τουλάχιστον κατά ένα μέρος του, ακριβώς  επειδή υπάρχουμε. Πρόκειται για μια αντίληψη εκ διαμέτρου αντίθετη με το όραμα εύρεσης μιας ενοποιημένης θεωρίας απόλυτης προβλεπτικής ισχύος ,στα πλαίσια της, οι νόμοι της φύσης θα έχουν πλήρως διατυπωθεί και ο κόσμος μας θα είναι αυτός που είναι επειδή δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός. 


Υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές της ανθρωπικης  αρχής από τις ιδιαίτερα ασθενείς που μπορούν να χαρακτηριστούν τετριμμένες, ως τις εξαιρετικά ισχυρές που μπορούν να χαρακτηριστούν παράλογες. Μολονότι οι περισσότεροι επιστήμονες δεν είναι πρόθυμοι να υιοθετήσουν κάποια ισχυρή έκδοση της ανθρωπικης αρχής, λίγοι θα διαφωνούσαν με τη χρησιμότητα ορισμένων επιχειρημάτων ασθενούς τύπου. Η ασθενής ανθρωπικη αρχή ισοδυναμεί ουσιαστικά με μια εξήγηση του ποιες από τις διαφορετικές εποχές η περιοχές του Σύμπαντος θα μπορούσαμε να ενοικήσουμε. Για παράδειγμα η Μεγάλη Έκρηξη συνέβη πριν από περίπου δέκα δισεκατομμύρια χρόνια επειδή το Σύμπαν θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλης ηλικίας ώστε κάποια άστρα να έχουν συμπληρώσει την εξέλιξη τους και να έχουν παραγάγει στοιχεία όπως το οξυγόνο και ο άνθρακας (από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι),αλλά και αρκετά νέο ώστε να εξακολουθούν να υπάρχουν άστρα ικανά να παρέχουν ενέργεια για τη συντήρηση της ζωής.


 Στα πλαίσια της πρότασης περί έλλειψης ορίου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον κανόνα του Feynman για να αντιστοιχήσουμε συγκεκριμένους  αριθμούς σε κάθε δυνατή ιστορία του Σύμπαντος, έτσι ώστε να προσδιορίσουμε ποιες από τις ιδιότητες του έχουν σημαντική πιθανότητα να εμφανιστούν. Σε αυτό το πλαίσιο, η εφαρμογή της ανθρωπικης αρχής έγκειται στο να απαιτηθεί να εμπεριέχουν οι ιστορίες νοήμονα ζωή. Θα ευτυχούσαμε, βέβαια, περισσότερο με την ανθρωπικη αρχή εάν μπορούσε να αποδεδειχθεί ότι ένα πλήθος διαφορετικών αρχικών διατάξεων για το σύμπαν εμφάνιζαν σημαντικά πιθανότητα να έχουν εξελιχθεί με τρόπο που θα παρήγαγε ένα σύμπαν όπως αυτό το οποίο παρατηρούμε. Τούτο θα υποδήλωνε ότι η αρχική κατάσταση του τμήματος του Σύμπαντος που ενοικούμε δεν χρειάστηκε να έχει επιλεγεί με εξαιρετική προσοχή. 

(STEPHEN HAWKING-ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΡΥΔΟΤΣΟΥΦΛΟ)


Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

KARL POPPER (1902-1994)

20ος ΑΙΩΝΑΣ
ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Φιλόσοφος και επιστημολόγος. Γεννημένος στην Βιέννη επηρέασε την αγγλοσαξονική φιλοσοφία.                                                                                      


Έργα του:  "Η λογική της επιστημονικής ανακάλυψης" , "Η Ένδεια του ιστορικισμού", "Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της" , "Το εγώ και ο εγκέφαλός του". 


Ενδιαφέρθηκε για το πρόβλημα του πως μπορεί να αποκτηθεί επιστημονική γνώση με την παρατήρηση. Κατά την άποψή του, δεν θα μπορούσαμε να καταργήσουμε τη μεταφυσική με το πρόσχημα  ότι αποτελείται από προτάσεις που "στερούνται νοήματος” αντίθετα, οι επιστημονικές ανακαλύψεις μπορούν να εμφανιστούν μόνο εάν στηρίζονται σε μεταφυσικές ενοράσεις και τολμηρές “υποθέσεις”. Επιπλέον, η επιστήμη δεν εδράζεται στις προτάσεις της, αλλά στις θεωρίες της και τη διαψευσιμότητα αυτών ακριβώς των θεωριών θα πρέπει να ελέγχουμε. Πρότεινε το όραμα μιας ανοιχτής πλουραλιστικής κοινωνίας σε αντίθεση με το δόγμα του Πλάτωνα, του Χέγκελ και του Μάρξ πάνω στη φιλοσοφία της ιστορίας. Κατά την άποψή του αυτά τα δόγματα περιείχαν δυνητικά ολοκληρωτικούς υπαινιγμούς επειδή ξεχώριζαν μια συγκεκριμένη μορφή κοινωνίας ως τον στόχο της ιστορίας, κάτι ασυμβίβαστο με την ανοιχτή πλουραλιστική κοινωνία.