GOTTFRIED WILHELM LEIBNIZ (1646 -1716)

17 OΣ ΑΙΩΝΑΣ

     Προικισμένος με μία εξαιρετική  νοημοσύνη, ο Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς μορφώθηκε ως αυτοδίδα­κτος, μελετώντας τα κείμενα της πλού­σιας βιβλιοθήκης του πατέρα του, κα­θηγητή πανεπιστημίου στη νομική σχολή. Εκτός από τη νομική επιστή­μη, στην οποία πήρε πτυχίο, σπούδα­σε μαθηματικά (απειροελάχιστη ανά­λυση) και φιλοσοφία, λαχταρώντας να πετύχει μία γενική μεταρρύθμιση της γνώσης, τη θεμελίωση μιας γε­νικής εγκυκλοπαιδικής επιστήμης, η οποία θα δημιουργηθεί μέσω της ορ­γανωμένης συνεργασίας των καλύτε­ρων ευρωπαϊκών μυαλών.

   Για να βάλει σε εφαρμογή αυτό το πολιτιστικό σχέδιο ο Λάιμπνιτς αφο­σιώθηκε σε μία έντονη διπλωματική δραστηριότητα που τον οδήγησε από τη μία πρωτεύουσα στην άλλη και τον ώθησε να οργανώσει πολλές πολιτιστι­κές ομάδες και επιστημονικές ακαδη­μίες (σημαντική είναι εκείνη του Βε­ρολίνου το 1700). Το 1670 έλαβε μία θέση ως σύμβουλος στην Καγκελαρία του Ψηφοφόρου του Μάιντς και το 1676 έγινε Βιβλιοθηκάριος του δούκα του Ανοβέρου. Στπν Ολλανδία του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει προσωπικά τον Σπινόζα.      Διατηρούσε επαφές ακόμη και με τον τσάρο Πέτρο τον Μέγα, ο οποίος, μετά από την υπόδειξη του, ίδρυσε την Ακαδημία της Πετρούπολης.

 

      Αυτή η φρενήρης πολιτιστική και διπλωματική δραστηριότητα που χαρακτήριζε τη ζωή του φι­λοσόφου καθόρισε επίσης και τη φύση των γραπτών του, τα οποία συνίστανται σχεδόν αποκλειστι­κά σε σύντομα ή περιστασιακά δοκίμια, σχέδια και σημειώσεις για τεράστια προγράμματα έρευνας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μέχρι και τον θάνατο του, σκιάστηκαν από την ανηπαράθεσή του με τον Νεύτωνα, η οποία σχετιζόταν με την ανακάλυψη της απειροελάχιστης ανάλυσης, από την ε­χθρική στάση της Γαλλίας του Λουδοβίκου XIV και από την εγκατάλειψη του ίδιου του δούκα του Ανοβέρου, ο οποίος το 1714 έγινε βασιλιάς της Αγγλίας.

Σημαντικότερα έργα: Συνδυασπκή τέχνη(1666), Νέο σύστημα για τη Φύση (1695), Πραγματεία για τη θεοδικία(1710).