JOHANN GOTTLIEB FICHTE (1762 -1814 )

19 oς ΑΙΩΝΑΣ

  Ο Φίχτε  συνέχισε, με το δικό του τρόπο την υπερβατολογική   φιλοσοφία του Καντ, δηλαδή τη διερεύνηση των προϋποθέσεων που δίνονται στην ίδια την ικανότητα της γνώσης πριν από κάθε μπειρία και που καθιστούν δυνατές την αντικειμενικότητα και κάποια επιστημολογική σχέση με τα αντικεί­μενα. Ο Φίχτε μιλούσε μάλλον για «θεωρία» ή για «επιστήμη της γνώσης» παρά για υπερβατολογική φιλοσοφία, καθώς αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η γνώση της γνώσης, δηλαδή οι ιδέες που συνοδεύο­νται από κάποια αίσθηση βεβαιότητας, αλλά και η γνώοη των συγκεκριμένων ιδεών και της δυνατότη­τας τους

         

         Η γνώοη υπάρχει μόνο εκεί όπου κάτι μπορεί να λεχθεί για κάτi  εκεί όπου μπορεί να διατυπωθεί μια κρίση. Στις κρίσεις(δηλώσεις) αυτό που κρίνεται συνδέεται με την κρίση που διατυπώνεται για αυτό με τη λέξη «είναι» (σε ενικό ή πληθυντικό), όπως, για παράδειγμα, στην πρόταση «Α=Α», «το αντικεί­μενο Α ταυτίζεται με το αντικείμενο Α» (στην αναμ­φισβήτητη, για τον Φίχτε, κρίοη ότι κάτι ταυτίζεται με τον εαυτό του). Η ενότητα αυτής της σύνδεσης δεν απορρέει απλώς από αυτό που συνδέεται, αλ­λά βασίζεται σε κάποια ενότητα στη δραστηριότητα της κρίσης.

      

          O Καντ την είχε βρει στο «Σκέφτομαι», που «πρέπει να μπορεί να συνοδεύει» κάθε κρίση ή ιδέα, δηλαδή στην αυτοσυνείδηση. Ο Φίχτε το έθεσε_ως εξής: «Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι αν δεν προσθέσει σε αυτό_και τη σκέψη του Εγώ του,έχοντας συνείδηση του εαυτού του».


ΚΥΡΙΑ ΕΡΓΑ : <<ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ>> , <<ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΗΘΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ>>,<<ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ>> ,  << ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ>>.


ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ-Η.F .ULLMANN.