Η ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (1ο μέρος)

           Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής, μιας εποχής νέας στην ιστορία του Κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου ένα ισχυρό δίκτυο, μια δέσμη δυνάμεων, πλήττει το σύνολο της παγκόσμιας ιστορίας, ταυτόχρονα, ενώ ο Κόσμος παραμένει διστακτικός απέναντι στη μορφή που πρέπει να πάρει και ίσως χάνει την παραδοσιακή του όψη.

           H   πολιτική , αυτό που ακόμα αποκαλείται έτσι, μην ξέροντας ποιο άλλο όνομα να πάρει, δεν είναι πλέον η πολιτική της πόλεως, της Πόλης-Κρατους και της συνομοσπονδίας των Πόλεων-Κρατών Ούτε είναι η πολιτική των αυτοκρατοριών, των μεσαιωνικών κοινοτήτων, ούτε η πολιτική των σύγχρονων Κρατών και εθνών, δημοκρατικών ή αυταρχικών. Η πολιτική δεν αφορά πια ένα αυτόνομο ή σχετικά αυτόνομο τόπο, όσο εκτεταμένος κι αν είναι, που όμως σε σχέση με αυτόν υπάρχουν  τα υπόλοιπα. Πλήττει το σύνολο της γήινης σφαίρας. Επίσης , η συνήθης διάκριση των δυο διαστάσεων της πολιτικής  δεν είναι πια πραγματική. Η εσωτερική και εξωτερική πολιτική κάθε Κράτους είναι κάτι παραπάνω από αλληλεξαρτώμενες και η σφαιρική πολιτική κάθε ξεχωριστού Κράτους συνδέεται αδιάσπαστα με την πολιτική των άλλων κρατών και με τη διεθνή πολιτική κατάσταση, έτσι που η παγκόσμια οργάνωση συνολική και οικουμενική  ,πραγματοποιημένη τεχνικά και πρακτικά,  να μην έχει πια εξωτερική όψη.

       Μορφοποίηση της πλανητικής οικονομίας, η πλανητική πολιτική ασκεί την εξουσία της, στο σύνολο του πλανήτη γη. Η παραγωγή , η διανομή  και η ανταλλαγή των προϊόντων , καθώς επίσης και η κατανάλωση γίνονται όλο και περισσότερο , σε παγκόσμια κλίμακα. Η υπερμοντέρνα παγκοσμιότητα δεν αφήνεται επίσης να επαναφέρει ή να περιορίσει στην πορεία προς το παγκόσμιο Κράτος, μια συνομοσπονδία ή μια παγκόσμια ομοσπονδία Κρατών ή τις Ηνωμένες Πολιτείες του πλανητικού κόσμου. Είτε αυτό το παγκόσμιο Κράτος πραγματοποιηθεί ή όχι, είτε μια παγκόσμια κρατική οργάνωση λύσει ή όχι τα δια-κρατικά ή δι-εθνή προβλήματα, είτε η βούληση για παγκόσμια δύναμη ωθήσει τα Κράτη σε παγκόσμια σύρραξη,  σε μια σειρά επιμέρους καταστροφών, ή σε μια «τελειωτική» καταστροφή, πρόκειται για εσωτερικά φαινόμενα του πλανητικού κόσμου για τον οποίο δεν μπορούμε ακόμα να πούμε, αν κατευθύνεται προς ένα αδιέξοδο ή όχι. Ο Ναπολέων έλεγε στον  Γκαίτε, συζητώντας μαζί του για την αρχαία τραγωδία, ότι η πολιτική είναι η μοίρα της εποχής μας. Η πολιτική ωστόσο απορρέει από ένα κέντρο και περιζώνεται από μια σφαιρικότητα που την περιέχει…..

                                                                                                                                        (Κωστας Αξελος)