ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ-ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

RICHARD FEYNMAN (1918-1988)

          

   Η  διάκριση μεταξύ  παρελθόντος και μέλλοντος

            

  Είναι φανερό ότι τα φαινόμενα του κόσμου είναι εμφανώς μη αντιστρεπτά.  Πέφτει ένα φλυτζάνι και σπάει και μπορείς να κάθεσαι όσο θέλεις περιμένοντας να ξανακολλήσουν τα κομμάτια του και να ξαναπηδήσουν στο χέρι σου!  Οι εμπειρίες μας είναι εντελώς διαφορετικές όσον αφορά στο παρελθόν και το μέλλον.  Θυμόμαστε το παρελθόν, δεν θυμόμαστε το μέλλον.  Αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά όσα πρόκειται να συμβούν απ όσα έχουν ίσως συμβεί. Υπάρχουν έννοιες, όπως η μνήμη και η ελεύθερη βούληση, που σημαίνουν ότι αισθανόμαστε πως μπορούμε να κάνουμε κάτι για να επηρεάσουμε το μέλλον, ουδείς όμως πιστεύει πως μπορούμε να επηρεάσουμε το παρελθόν.

          

  Ο φυσικός κόσμος και εμείς είμαστε καμωμένοι από άτομα και υπακούουμε στους φυσικούς νόμους, άρα η ερμηνεία της μη αντιστρεπτότητας  των φαινομένων, θα ήταν το ότι μερικοί νόμοι  λειτουργούν σαν ένας μονόδρομος ώστε τα φαινόμενα εξελίσσονται προς μια κατεύθυνση.  Όμως σε κανένα νόμο της Φυσικής που έχουμε βρει μέχρι τώρα δεν φαίνεται να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.

       

  Είναι εύκολο να αποδείξουμε ότι ο νόμος της βαρύτητας είναι αντιστρεπτός στον χρόνο. Και οι νόμοι του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού ; Είναι και αυτοί αντιστρεπτοί στο χρόνο. Και οι νόμοι της πυρηνικής αλληλεπίδρασης είναι επίσης αντιστρεπτοί στον χρόνο. Πρέπει λοιπόν, να ψάξουμε με προσοχή για να βρούμε αλλού τα αίτια της μη αντιστρεπτότητας.

        

  Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ντεπόζιτο με ένα διαχωριστικό και στο ένα τμήμα του υπάρχει << μπλέ >>  νερό  ενώ στο άλλο << άσπρο >>  νερό. Τραβάμε το διαχωριστικό και σε  λίγο  έχουμε μια ανάμειξη των  << μπλέ >>  και  << άσπρων >> μορίων. Τώρα είναι εντελώς γελοίο να κάθεσαι και να περιμένεις να διαχωριστεί  το ομοιόμορφο μείγμα του νερού και του μελανιού ,σε μελάνι από τη μια μεριά και σε νερό από την άλλη εξ αιτίας της συνεχούς άτακτης κίνησης των μορίων.

        

Ένας από τους κανόνες φυσικής συμπεριφοράς λέει ότι μια κατάσταση οργανωμένη θα καταλήξει σε κατάσταση αταξίας. Το ερώτημα λοιπόν είναι, πως δημιουργούνται καταστάσεις με τάξη και γιατί, όταν παρακολουθούμε κάποια συνηθισμένη κατάσταση που είναι μόνο εν μέρει αποδιοργανωμένη, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πιθανότατα προέρχεται από άλλη περισσότερο οργανωμένη;