………………………………………………………………………………………....................................
Ο πάγος μας χάρισε την εύθραυστη ομορφιά
της άνοιξης , την επιστροφή του κοκκινολαίμη, τη χιονοχήνα
και τον κρόκο, και ίσως κάτι
περισσότερο. Το ανθρώπινο είδος αναπτύχτηκε
κατά την παγετώδη εποχή του Πλειστόκαινου και η δριμύτητα του παγετώδους κλίματος μπορεί να επιτάχυνε την εξέλιξη του. Μολονότι μια τέτοια θεωρία στηρίζεται σε εικασίες
και πιθανώς να μην αποδειχθεί ποτέ, έχει υποστηριχτεί ότι η πρόκληση του αφιλόξενου περιβάλλοντος
αποτέλεσε έναν παράγοντα που οδήγησε στην ταχεία ανάπτυξη του εγκέφαλου. Ενώ
τα πουλιά επινόησαν τις εποχικές αποδημίες, ο άνθρωπος ανέπτυξε μοναδικές αντιδράσεις.
Για να επιβιώσει στις βαρυχειμωνιές, έμαθε
να προετοιμάζεται εγκαίρως, να συνεργάζεται με τους ομοίους του, να φτιάχνει καταφύγια,
να καλύπτει το σώμα του με δέρματα ζώων
και να χρησιμοποιεί τη φωτιά. Σε έναν κόσμο μόνιμης καλοκαιρίας, όπου η ζωή θα ήταν εύκολη, ίσως οι
μυστηριώδεις δυνατότητες του ανθρώπινου νου να είχαν
μείνει σε νάρκη. Οι συμφωνίες
του Μπετόβεν, η ποίηση του Κητς, οι
διαστημικές αποστολές στον Κρόνο και τα μηνύματα προς τα άστρα- τα σπέρματα
αυτών των θαυμάτων, και άλλων ακόμη που θα ζήσουμε στο μέλλον, τα άφησαν
πίσω τους υποχωρώντας οι παγετώνες , γέννημα της
ακτινοβόλας μεγαλοπρέπειας του πάγου.
……………………………………………………………………………………….
Απόσπασμα
από το Ο γαλάζιος πλανήτης ( Louise Young, 1919- )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου