ARTHUR SCHOPENHAUER (1788-1860)

19 ος ΑΙΩΝΑΣ

        Λίγοι φιλόσοφοι έχουν βιώσει στη ζωή τους μία επιτυχία μικρότερη από εκείνη του Αρθούρου Σοπενχάουερ. Το αριστούργη­μα του Ο Κόσμος, το οποίο έγραψε όταν ήταν μόλις τριάντα χρονών, γνώρισε την ολοκλη­ρωτική αποτυχία, σε τέτοιο βαθμό ώστε πολ­λά αντίτυπα ρίχτηκαν στη φωτιά. Αφού έλαβε μία φιλελεύθερη εκπαίδευση στο Βερολίνο το 1820 (όπου και είχε μία γνωστή διαμάχη με τον Χέγκελ) προσπάθησε για είκοσι τέσσερα εξάμηνα, μέχρι το 1831, να συνεχίσει να πα­ραδίδει μαθήματα, αλλά η φωνή του δεν α­κούστηκε από κανένα: μετά το πρώτο εξάμηνο κανένας μαθητής δεν γράφτηκε πια στο μάθη­μα του. Το 1833, αφού εγκατέλειψε τη διδα­σκαλία, μετακόμισε στη Φραγκφούρτη κι έ­μεινε εκεί μέχρι τον θάνατο του. Η φήμη, ω­στόσο, την οποία τόσο ανώφελα επεδίωκε, έ­φθασε στα τελευταία χρόνια της ζωής του με τη δημοσίευση του έργου Πάρεγρα και Παρα­λειπόμενα, μία συλλογή εξαίσιων αφορισμών, οι οποίοι ήταν γραμμένοι με ένα λαϊκό και γοητευτικό στυλ.

       Αυτές οι μεγάλες αποτυχίες οφείλονταν κατά βάση στις πολύ κακές σχέσεις που δια­τηρούσε ο Σοπενχάουερ με τον ακαδημαϊκό κόσμο: τα μαθήματα του Φίχτε ήταν κατά την άποψη του αηδιαστικά, εκείνα του Σέλινγκ κενά· ο Χέγκελ άξιζε ης χειρότερες προσβολές (μισθοφόρος, πληρωμένος φονιάς της αλήθειας, αργόστρο­φος τσαρλατάνος, ανούσιος, σιχαμερός, αμόρφωτος που φθάνει στο αποκορύφωμα της αυθάδειας μουτζουρώνοντας και σερβίροντας τους πιο τρελούς και μπερδεμένους παραλογισμούς). Είναι προ­φανές ότι από τον φιλόσοφο δεν έλειπαν τα επιχειρήματα, αλλά επίσης δεν του έλειπε και η ενθου­σιώδης αμφισβήτηση. Από την άλλη, και ίσως αυτός να ήταν ένας ακόμη πιο βαθύς λόγος της απο­τυχίας του, αξιολόγησε την καινοτομία της ελεύθερης σκέψης του, για πρώτη φορά στην ιστο­ρία της δυτικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με τις προτάσεις της ανατολικής πνευματικότητας, και συγκεκριμένα τον βουδισμό και τον ινδουισμό (οι Βέδεςκαι οι Ουπανισάδες)

         Έργα: Η τετραπλή ρίζα της αρχής της επαρκούς λογικής (1813), Περί της οράσεως και των χρωμάτων (1816), Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση (1818), Περί της βουλήσεως της φύσης (1836), Πάρεγρα και παραλειπόμενα (1851).


ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ