FRIEDRICH NIETZSCHE (1844-1900)

19ος  ΑΙΩΝΑΣ

            Είναι σίγουρο ότι ο Φρειδερίκος Νίτσε γνώριζε πολύ καλά το πεπρωμένο του: «Γνωρίζω τη μοίρα μου» έλεγε «θα συνδεθεί με το όνομα μου μία κρίση, τέ­τοια που δεν θα έχει υπάρξει άλλη στη Γη. Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι δυναμίτης· α­ντικρούω τα γεγονότα όπως δεν τα έχει α­ντικρούσει ποτέ κανείς». Σήμερα, έναν αιώνα μετά τον θάνατο του, μπορούμε να πούμε ότι η προφητεία έχει πραγματο­ποιηθεί. Είτε τον θεωρούμε φιλόσοφο του ναζισμού, είτε, αντίθετα, τον θεω­ρούμε προφήτη της κρίσης της Δύσης, ο Νίτσε παραμένει ο πιο σημαντικός στο­χαστής του εικοστού αιώνα, εκείνος που φθάνει πολύ πιο πέρα από τα σύνορα της φιλοσοφίας.

         Μόλις στα είκοσι τέσσερα χρόνια του, αφού σπούδασε κλασική φιλολογία στη Βόννη, έλαβε την έδρα του Πανεπιστημί­ου της Βασιλείας. Εδώ ανέπτυξε μία φι­λία με τον Ριχάρδο Βάγκνερ και διάβασε το έργο του Σοπενχάουερ Ο Κόσμος ως βούληση και παράσταση. Η λαμπρή ακα­δημαϊκή καριέρα του διακόπηκε μόλις μετά από δέκα χρόνια, το 1879. Μετά από την απόφαση του να εγκαταλείψει τη διδασκαλία, λόγω προβλημάτων υγείας, ακολούθησε μία μα­κρά περίοδος αεικίνητων ταξιδιών στην Ελβετία, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Τα πιο σημαντικά του έργα ανήκουν σ' αυτήν την περίοδο, η οποία ακολούθησε τη ρήξη στη σχέση του με τον Βάγκνερ και την υπέρβαση του πεσιμισμού του Σοπενχάουερ. Στο Τορίνο, σης 3 Ιανουαρίου του 1889, τον έ­πιασε μία κρίση τρέλας (η οποία προκλήθηκε από την όξυνση ενός αφροδίσιου νοσήματος που είχε κολλήσει σε νεαρή ηλικία) από την οποία δεν κατάφερε να αναρρώσει ποτέ, ζώντας την τελευταία δεκαετία της ζωής του παραδομένος στις φροντίδες της μητέρας του και μετά της αδελφής του.

Έργα:   Η γέννηση της τραγωδίας στην Ελλάδα (1872), Απαρχαιωμένες αντιλήψεις (1876), Ανθρώπινος, υ­περβολικά ανθρώπινος· (1878), Αυγή (1882), Η χαρούμενη επιστήμη (1882), Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα (1883), Πέραν του καλού και του κακού. Πρελούδιο σε μία φιλοσοφία του μέλλοντος (1886), Περί τηςγενεαλογίας· της·ηθικής-(1887), Η περίπτωση Βάγκνερ(1888), Η παρακμή των ειδώλων( 1888), ο Αντίχριστος(1888), Ο Εσταυρωμένος(1888).