16ος ΑΙΩΝΑΣ |
Ο Μπρούνο επιθυμεί τη διάκριση θεολογίας και φιλοσοφίας και υποκαθιστά τη θρησκευτική πίστη με την εμπειρία και το
λόγο όσον αφορά τη γνώση του κόσμου. Η κοσμολογία του, στον αντίποδα της αριστοτελικής παράδοσης, εμπνέεται από το νεοπλατωνισμό και τον Κοπέρνικο. Υποστηρίζει αταλάντευτα την απειρία του σύμπαντος, η οποία, απορρέοντας έμμεσα από τον κοπερνίκειο ηλιοκεντρισμό, καθίσταται συνώνυμη της ύπαρξης αναρίθμητων κόσμων με πολλαπλά κέντρα, πλανητικών συστημάτων συγκρίσιμων με το δικό μας. Όπως ο Κοπέρνικος, υπερασπίζεται τη θέση της κίνησης της γης· αλλά, εγκαταλείποντας τη μαθηματική εξήγηση του Πολωνού αστρονόμου, δίνει μια ανιμιστική ερμηνεία της κίνησης των άστρων. Πεπεισμένος ότι το σύμπαν ζωογονείται από μια ζωή η οποία αναπτύσσεται στο εσωτερικό όλων των όντων, ανάγει τις πλωτινικές υποστάσεις σε μία και μοναδική: τη Ζωή, πολλαπλή και διαφορετική στην ενότητα της. Άλλωστε ο ιδιαίτερος δυναμισμός της ζωής εξηγεί τη φύση των ατόμων* (τα οποία θεωρείται ότι απαρτίζουν τον κόσμο) που υποτάσσονται στην προσωπική «ψυχή» (κέντρο γύρω από το οποίο οργανώνονται όλοι οι συνδυασμοί1).
Αν ο δυναμισμός του Μπρούνο προαναγγέλλει τη μοναδολογία του Λάιμπνιτς, ο πανθεϊσπκός μονισμός του προαναγ γέλλει επίσης τη θεωρία του Σπινόζα παρ' όλη την απόπειρα του να διακρίνει δύο είδη απείρου, το θεϊκό άπειρο (απόλυτο) και το άπειρο του σύμπαντος (σχετικό), ενώ η έννοια της δημιουργίας εξοβελίζεται από το σύστημα του. Η ετεροδοξία του Μπρούνο σε θεολογικά ζητήματα τον οδηγεί ακόμα και στο σημείο να ελαχιστοποιήσει τη σημασία της θρησκείας, ικανοποιητική κατά τη γνώμη του μόνο για τους αδαείς.
κυρια εργα: [Το δείπνο της πρώτης Τετάρτης της
Σαρακοστής] (1584)· [Περί
της αιτίας, της αρχής και της ενότητας] (1584)· [Περί του απείρου σύμπαντος και των κόσμων] (1591).
ΛΕΞΙΚΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου