ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΕΛΙΟΥ ΡΑΜΦΟΥ

  

       Δεν βλέπω πιθανό να διαλυθη ή Ευρώπη, γιατί τότε τα μεμονωμένα ευρωπαϊκά κράτη θα καταντή­σουν νάνοι. Ή κρίσι, νομίζω, θα επισπεύση την πραγμα­τική πολιτική ευρωπαϊκή ενότητα. Έως τώρα τα μεγά­λα ευρωπαϊκά κράτη χρησιμοποιούσαν την ΕΕ για δικό τους όφελος. Ή πολιτική ένωσι δείχνει τον δρόμο για να ξεπεραστή ή κρίσι. Θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα αν, για παράδειγμα, ή Ευρώπη έκοβε νόμισμα.

   Το πρόβλημα μας το αντιλαμβανόμαστε άριθμολογικά, ένω είναι άξιακό.

    Ζούσαμε καταναλώνοντας ξένα προϊόντα. Μόνο ένας ανατολίτης, όταν του δίνουν λεφτά, ξέρει απλώς να τα τρώη, χωρίς να τα άξιοποιή παραγωγικά.

Ό άνατολισμός έγκειται στις μεγάλες ιδέες, τις γενικές σκέψεις και την άρνησι της εργασίας. Δεν μας άρέσει να δουλεύουμε, μας αρέσει να απολαμβάνουμε τα έτοιμα. Ό τρόπος πού αντισταθμίζουμε την τεμπελιά είναι ένα κράτος το όποιο αρμέγουμε.Δημιουργούμε πε­λατειακές σχέσεις μαζί του και περιμένουμε να μας συντηρη. Όμως οι σύγχρονες κοινωνίες πού παράγουν πλούτο απαιτούν εργασία. "Αν θέλουμε πλούτο, δεν μπορούμε να τρώμε από τα έτοιμα.

         Δεν τα φάγαμε μαζί γιατί δεν τα εισπράτταμε όλοι.Τα έπαιρνε το κράτος και μετά γινόταν ή μοιρασιά σύμφωνα με τις προτιμήσεις του.

Ακόμα και στο σχολείο δεν μαθαίνουμε να έργαζώμαστε αλλά να αποστηθίζουμε. Αν είσαι έκεϊ παθητικός, πώς θα είσαι στην δουλειά σου παραγωγικός;

 Είμαστε λαός έντονα θρησκευτικός και γι' αυτό δεν μας αρέσει το καινούργιο. Είμαστε πολύ συντηρητικοί,με την κακή έννοια του όρου.

        "Εχουμε συνεχώς έναν μπαμπά από πάνω μας ή και μέσα μας, πού μας υπαγορεύει τί να κάνουμε. Ή άρνησι της αναλήψεως ευθυνών είναι παιδική συμπεριφορά. Η εμμονή στην παιδικότητα είναι ή επιμονή του παιδιού πού έχει ύποστη τέτοια πίεσι από τους γονείς του, ώστε δεν θέλει να μεγαλώση ποτέ. "Εχει έθιστή και έχει συμβιβαστή με την παιδικότητα του.

  Ό ανατολίτης έχει ένα αίσθημα πλούσιο. "Οφείλουμε

να διατηρήσουμε το αίσθημα μας, αλλά να του δώσουμε μορφή, ώστε να μας κάνη κοινωνικούς και όχι άγρια θηρία.

 Οι μοναδικοί δεσμοί πού έχουμε στην ελληνική κοινω­νία είναι οί οικογένειες και οί παρέες. Δεν έχουμε κοι­νωνία πολιτών, ώστε να μας ένδιαφέρη ό τρίτος ή ό ά­νωστος. Γι' αυτό έχουμε και ιδιοτελές κράτος.

     Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό μας σύστημα και αυτό είναι χειρότερο από την κρίσι. Ένα πολιτικό σύστημα χωρίς την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι με­τέωρο. Και δεν βλέπω να κάνη κάτι για να διεκδίκησητην εμπιστοσύνη.

      Όταν σου ζητάη κάποιος την μικρότερη δυνατή προσ­πάθεια είναι σαν να σου λέη οτι αξίζει ανεξαρτήτως αυτού πού κάνεις. Σέ μια κοινωνία ίσων πολιτών υπάρ­χουν φυσικές ανισότητες. Δεν μπορώ εγώ να μπω στηνεθνική μπάσκετ. Το σύστημα πελατειακών σχέσεων υπηρετεί την παράλογη άντίληψι οτι στην δημοκρατία δεν είμαστε μόνο πολιτικά ισοι αλλά και φυσικά ισοι. Αυτή ή έξίσωσι δημιούργησε τερατογονία. Ή άντικατάστασι της φυσικής ανισότητας έγινε με τον παράνομο ή τον διεφθαρμένο χρηματισμό. "Αν δεν άνατραπη αυτό, δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίσι ακόμη κι αν ξεπληρώσουμε το χρέος μας

       Ό μέσος λαϊκός φοροφυγάς είναι αυτός πού δεν μπορεί        να τα βγάλη πέρα με τους παραλογισμούς του κράτους.Το ελληνικό κράτος σε υποχρεώνει να παραβιάσης καΐ την ιδια του την δικαιοσύνη. Από την μία για να έξυπηρετήση ημετέρους χαρίζεται και από την άλλη για να είσπραξη γίνεται άγιογδύτης.  

         Ό "Ελληνας δεν αγαπάει το κράτος, αλλά και το κράτος δεν αγαπάει τον Έλληνα.

   Ό δημόσιος υπάλληλος μπορεί να φέρεται τυραννικά γιατί επιτέλους άποκτά κοινωνικό ρόλο. Δεν είμαστε άνθρωποι με ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο, ώστε να παίρνουμε την εικόνα του εαυτού μας από μέσα μας.

   Η επιστημονική ερευνα στην Ελλάδα δεν ευνοείται επειδή είμαστε ένας λαός πίστεως. Ή ερευνα δεν μας ενδιαφέρει. Μας νοιάζει να επιβεβαιώνουμε αυτό πού πιστεύουμε. Διψάμε για έπαλήθευσι, μισούμε την διάψευσι

   Κακές αλήθειες είναι αυτές πού διεκδικούν το αδιά­ψευστο.

 Το πρόβλημα της βίας είναι ή απουσία του νοήματος.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ